بـــوی ریحــان عطــر و عــود آیـد
امام رضا(ع)-ولادت-بحر طویل
کسی می آید از بالا، کسی می آید از برتر
کسی می آید از فردوس و از عرش کرم پرور
کسی می آید از لوح و قلم، از کرسی و منبر
کسی که جنسش از جنس سبو و ساقی و ساغر
چه مولایی/ چه آقایی/ چه کرّی و چه فرّی/ وه، چه اعجاز دلارآرایی/ چه نور
عرش پیمایی/ ز بطن نجمه زهره زاده ای، فزرند زهرایی/ و از موسی بن جعفر
می رسد روی زمین عیسا مسیحایی!
ببین شد باز مروارید در جوف صدف لبریز
ببین کروبیان در بارگاهش صف به صف لبریز
دوباره سینه ها از شادی و شوق و شعف لبریز
دل احمد پر از شور و دل شاه نجف لبریز
سخا آمد/ عطا آمد/ دعا آمد/ دوا آمد/ خدای خوبی و رأفت، به درد دل شفا
آمد/ تمام انبیا او شد، در این دولتسرا آمد/ الا یا اهل عالم؛ شه؛ علی
موسی الرضا آمد!
کسی آمد که از عالم ربوده عقل و هوش و دل
به سمت گنبد عرشی او روح هنر سائل
به وصفش شاعران و واژه هاشان مانده اندر گل
امام صادقش مداح و شد روح الامین دعبل
رضا قرآن/ رضا فرقان/ رضا سلطان/ رضا رضوان/ رضا بر پیکر دین جان/ رضا
رحمت/ رضا رحمان/ رضا شرط ورود بنده در توحید و در ایمان!
شبی دیدم شدم مرغی و بر بامش کبوتروار
به دستم جارویی دادند و من آن لحظه نوکروار
غبار غم زدودم از همه خروارها، خروار
برای زائرش، آقا دعا می کرد مادروار
یکی شاه و همه نوکر/ یکی حیدر، همه قنبر/ یکی با دیدگان تر شفا می خواست
از او با دلی مضطر/یکی می گفت ای آقا و ای سرور/ مزار مادرت زهرا کجا
مخفی شده آخر؟!
سلام من به آن زائر که شد یکباره مهمانش
به آن مرد مسیحی که نمود آقا مسلمانش
به جبرییلی که بوده خادم درگاه و دربانش
به آن اهو که مولا خود ضمانت کرده از جانش
رضا درد است و درمانم/ رضا آغاز و پایانم/ به آقایی او مومن، به دست او
مسلمانم/ رضا گلدسته های مرقدش سیمای رضوانم/ رضا جانم/ رضا جانم/ رضا
طوبای ایرانم!
سه ساله دختری گم شد کنار صحن گوهرشاد
همینکه مادرش، با چشم گریان در پی اش افتاد
یکی فریاد زد: مادر!! -کنار پنجره فولاد-
بیا، این نازدانه دخترت، آقا شفایش داد
دخیل ای شاه خوبی ها/ دخیل ای بضعه ی زهرا/ به استشفای آلامم/ بزن نوکر/
بزن نقاره ی دل را/ ز راه دور دارم محضرت شاه خراسانم/سلام آقا/ سلام
آقا/ شب میلاد تست اما/ بخوان روضه/ بگو یابن الشبیب و روضه ی جد غریبت
را نما برپا
| ای رأفــت تــــو رأفــت ذات خــــدا رضـــــا | از پــای تـا بــه ســر علــی مرتضی رضا | ||
| نامت از آن رضـاست که در عرصۀ حساب | حق نیست بی‌رضای تواز کس رضا،رضا | ||
| هرکس که بیشترکرمش می‌رسدبه خلق | او بیشتـــر بــرد بـــه درت التجــــا رضـــا | ||
| عیسی صفــای روح گرفتــه در این حــرم | موسی ستـاده بــر در تــو بــا عصـا رضا | ||
| از روضــه ی مقـــدس تـــو می‌وزد نسیم | تــا بـــاغ خلـــد، بـــا نفـس انبیـــا رضـــا | ||
| جوشد ز بس اجـابت از این آستـان قدس | گـم می‌شــود کنــار ضـریحت دعـا، رضا | ||
| آغــوش خـود گشــوده برای خوش‌آمدش | از هـر دری کــه ســوی تـو آید گدا، رضا | ||
| خـود پیشتــر ز خوانـــدن اذن دخــول مــن | بــر مـن نگاه کــردی و گفتــی بیــا رضـا | ||
| در کــوی تــو ز بس کــه رؤفی تــو، زائرت | دانــد ثــواب، اگــر چــه بیــارد خطا، رضا | ||
| من شــرم می‌کنم که بیـایم در این حرم | تـو می‌زنــی مــرا ز کــرامت صــدا، رضا | ||
| آید بــه گــوش دل ز طپش‌هــای سینه‌ام | دائــم صـــدای زمزمــه ی یـا رضـا رضــا | ||
| در آستـــان قـــدس تــــو انگــار می‌کنـــم | گردیـــده قسمتــم سفــر کربـــلا رضـــا | ||
| نشناختــم، امــــام زمـــان زائـــر تــو بــود | کـــردم ســـلام و داد جــــواب مــرا رضا | ||
| با آنکـــه شهریـــار همــه عالمـی، کسی | مثــل تـــو نیـست بـــا فقــرا آشنــا رضا | ||
| یک بـــار اگـــر کنـــد به خراســان زیــارتت | بــر بازدیـــد زائـــرت آیــی ســه جـا رضا | ||
| اول بـــه خُلـــد فاطمـــه گویـــد جــواب او | هـر کـس صـدا زنـد ز ره صدق «یا رضا» | ||
| مــولای مـــن بـــه جـــان جـــواد الائمه‌ات | دسـت مـــرا بگیــــر، بـــرای خــدا رضــا | ||
| دست مــرا گرفتــی و سوگنــد می‌خورم | آقاتـــری از اینکـــه نمایـــی رهـــا رضــا | ||
| زوار چــون بــه سوی حریمت سفــر کنند | بایــد کـه جــان دهنـد بـه گنبـد نما رضا |
| هرکس به عمرخود شده مأنوس باکسی |
| «میثم» گرفتـه انس بــه مهـر شمــا، رضا |
| ای شمع محفل‌ها رضا | ای قبـــلۀ دلـــها رضا | حلال مشکل‌هــا رضا |
| جانم رضا جانم رضا |
| انــوار قرآنـــم تویـی | توحید و ایمــانم تویی | قلب خراســانم تویی |
| جانم رضا جانم رضا |
| ای نور چشم مصطفی | سر تا قدم مهر و وفــا | ذیقعده را دادی صفا |
| جانم رضا جانم رضا |
| دردانــۀ موسی تویی | جانم رضـا جانم رضا | یاسین تویی طاها تویی |
| جانم رضا جانم رضا |
| جــود و کـــرم فرزند تو | جــن و ملک پا بنــد تــو | شاه و گدا خورسند تو |
| جانم رضا جانم رضا |
| ای نجمه محوروی تو | ای چشم موسی سوی تو | ای عطرجنت بوی تو |
| جانم رضا جانم رضا |
| بر سنگ تو سر می‌زنم | در کوی تــو در می‌زنم | بــر بام تــو پر می‌زنم |
| جانم رضا جانم رضا |
| دارم بـــه کــویت التجــا | آورده‌ام روی رجــــا | بــازآ به دیــدارم سه جا |
| جانم رضا جانم رضا |
| من خـــار گلـــزار توام | من عبــد دربـــار تــوام | مــن خــاک زوار تـــوام |
| جانم رضا جانم رضا |
| عشقم تویی شورم تویی | نارم تویی نورم تویی | خلدم تویی حورم تویی |
| جانم رضا جانم رضا |
| عشق تو باشــد دولتم | خــاک تو مهـــر تربتم | تا پا نهــی بــر صورتم |
جانم رضا جانم رضا
| بــی‌پناهــــم، پنـــــاه آوردم | نالــــه و اشــــک و آه آوردم | ||
| بـــا وجــود سفیــدیِ مــویم | بـــر تـــو روی سیــــاه آوردم | ||
| پــر کاهــی نداشتـم بـا خود | حــــال، کــــوه گنــــاه آوردم | ||
| به کسی چه که من گنهکارم | بـــه امامـــــم پنــــــاه آوردم | ||
| بار عصیان به پشت خود دارم | رو بــــر ایــــن بارگـــاه آوردم | ||
| خجلــم از تـــو یـــا امـام رضا | تیرگـــی بهــــر مــــاه آوردم | ||
| نگهــی کـن به صورتــم مولا | گــــرد عصیــــان ز راه آوردم |
| خـار و آلــوده و تهــی‌دستم |
| هر که‌ام«میثم»شما هستم |
| بـــوی ریحــان عطــر و عــود آیـد | روح توحیـــد در وجـــود آمــــد | ||
| گــوش جــان را به لحـن جبراییل | بــر همــه خلق این سرود آمد | ||
| کـه جمــال خـــدا تجسّــم یافت | غیـب در کســوت شهــود آمد | ||
| بـــا طلـــوع مـــه جمـــال رضـــا | هــر چــه پیــدا نبـود و بود آمد | ||
| مــاه احمــد بـــه دامـــن نجمــه | بـــا جمـــال خــدا فــرود آمــد | ||
| ذات خالق به خویش تحسین کرد | خلقت آن لحظه درس جود آمد | ||
| عیـــد میـــلاد ضـــامن آهــوست | کــه بــه وی از خــدا درود آمد |
|
مرحبــا نجمـه احمد آوردی
|
||||||||||||||||||||||||||||||
|
هم علی هم محمّد آوردی
777777777777777777 |
| ای ملایــــک کبوتــــــر حـــــرمت | چشــم آدم بـــه گنـــدم کــرمت | ||
| نه خراسان فقط،که ملک خداست | عالمــی زیــر سایــه ی علـمت | ||
| تـــو مسیحــــای آل فاطـــــمه‌ای | کـه مسیحــا دمــد ز فیض دمت | ||
| حــــرم قــــدس کبریــــا گردیــــد | بـه خراســان رسیــد تــا قدمت | ||
| قاتلــــت را نمی‌کنــــی نومیــــد | بـه جــوادت اگــر دهــد قسمت | ||
| همــه ی زندگانــی‌ام ایــن است | کـه دهـم جـان به گوشۀ حرمت | ||
| هــم ملک زائـــر تــو، هم انسـان | هـم عــرب سائلند، هم عجمت |
| هر که یک بار بر تــو آرد رو |
| تو سه نوبت کنی زیارت او |
| جلــوۀ ابتــدا امـــام رضـاست | حسن غیب خدا امام رضاست | ||
| گشته دینش به نزد حق کامل | هر که را مقتـدا امام رضـاست | ||
| هم خداوندی‌اش به ملک خدا | هم رفیــق گـدا امام رضاست | ||
| آنکه روز جـــزا ســـه بــار زند | زائرش را صــدا امـام رضاست | ||
| آنکه آنــی ز مهربانـی خویش | نیست ازما جدا امام رضاست | ||
| آنکه بـا زائــرین خــود پیمــان | بسته از ابتــدا امـام رضاست | ||
| بعد موســی سفینـۀ دین را | به خـدا ناخـدا امـام رضاست |
| هر که باشد عقیده جز اینش |
| کفر محض است تا ابد دینش |
| تـــو ولــــی خــدای منــــانی | تو بـه کل وجــود سلطانی | ||
| تو کلام خــدا بــه نطق کلیــم | تو بـه درد مسیـح درمـانی | ||
| بس که آقــا و مهربــان استی | ضـــامن آهـــوی بیابـــانی | ||
| مــا همه قطره‌ایــم و تــو دریا | مـا همـه تشنه و تو بارانی | ||
| به خـدا ای چراغ و چشم نبی | که تو چشـم و چراغ ایرانی | ||
| هردلی برتو یک خراسان است | گرچه خود در دل خراسانی | ||
| کس ندانـد غـریب طـوس تو را | که تـو خـود ضامن غریبانی |
| من به کویت پناه آوردم |
| عـوض گـل، گناه آوردم |
بند هشتم
| سیدی هرچه بودم و هستم | به ضریح تو دست دل بستم | ||
| تو رئوفـی و مـن زمیـن‌خورده | تو بلنـدی و من همـه پستـم | ||
| بس کــه بگرفتــه‌اید تحـویلم | فکر کردم که از شما هستم | ||
| عهــد بستـم دگـر گنه نکنـم | بازهم عهدخویش بشکستم | ||
| عـوض آنکــه دست رد بزنـی | بــاز بگــرفتی از کـرم دستم | ||
| روز اول اجــــــازه‌ام دادیـــــد | بر شمـــا خانـواده پیــوستم | ||
| آتش ار ســوزدم نمی‌فهمـم | بس که از کوثر تو سرمستم |
| نگــذاری برنـــد در نــارم |
| به همه گفته‌ام رضا دارم |
| ای سرم خـاک پـای زائر تو | وی بـه جانـم بـلای زائـر تو | ||
| دل همسایگان مشهدی‌ات | گشتــه زائـر سرای زائـر تو | ||
| التمـاس دعای خستـه‌دلان | در هـــوای دعـــای زائــر تو | ||
| کاش بــودی هزارها حاجت | تــا بریــزم بــه پـای زائـر تو | ||
| بنشینم کنـار جـادۀ طـوس | بلکـه گــردم گـدای زائـر تو | ||
| از ثنـای تـو عاجـزم، لطفی | که بگویــم ثنــای زائــر تــو | ||
| بیشتـر از هــزار حـج باشد | روز محشـر، جـزای زائـر تو |
| زائر توست ای تمام حسین |
| برتـــر از زائــر امـام حسین |
بند دهم
| طوس سینا وصحن توهمه طور | کعبــــه آرد طـــوافت از ره دور | ||
| زائــرین تــو «حجّهُــم مقبـول» | رهـروان تـو «سعیهم مشکور» | ||
| گشته درموج یک جهان طوفان | حـــرم قــدس تــو سفینـۀ نور | ||
| مــن آلــــوده و رفـــاقت تــــو | ایـن رفــاقت چگونـه آیـد جور؟ | ||
| همـه در حیــرتم چگونــه مـرا | طلبیـدی ز رأفـتت بـه حضـور؟ | ||
| مـن گنهـکار و تــو امــام رئوف | تو سلیمـان و مـن سراپـا مـور | ||
| ایــن گنـــاه فــزون و آن رأفـت | کاش می‌گشتم از جمالت کور |
| چـه کنم رأفتت بــه من رو داد |
| پـــدر و مـــادرم فـــدایت بـــاد |
+ نوشته شده در ۱۳۹۶/۰۵/۰۷ ساعت توسط علی ملائکه
|