نکته های آموزنده زندگی

      امام زمان عج                                    

مصحف روی تـو و چشـم گنهکار من  

از چه منم عار تو؟ از چه تویی یار من؟  

گر بپسندی مـرا نــاز بـه عالـم کنـم  

ور بفـروشی مــرا کیست خریـدار من؟  

نخلــۀ خشکیــده‌ام بــار نــدارم ولی  

شکر، خـدا را که شد کوه غمت بار من  

گرچه نکردی ظهور من به حضور توام  

طلعت پنهان توست شمع شب تار من  

هرچه تو گویی بـدم، باز نکـردی ردم  

گرچـه فـراق رخت بـوده سـزاوار من  

بس‌که گنـه کـرده‌ام نامه سیه کرده‌ام  

وصل تو هم می‌شــود بـاعث آزار من  

مهلت وصلم که نیست طاقت هجرم که نیست  

پس تو بیـا و گره بـاز کـن از کار من  

تـا کـه قبـولت فتـد گریــۀ ناقــابلم  

گرچه سیاهم بزن خنده به رخسار من  

شمع دل عالمـی بــا همگان همدمی  

دور تـو پـر می‌زنـد مـرغ دل زار مـن  

«میثم» دار تــوام یـار نــه عـار توام  

غیـر ثنـای شمـا نیست در آثـار مـن  

ممممممممممممممممممممممممممم

مممممممممممممممممممممممممم

دل ما زیر سایبان حسیــــــن

و کجا بهتر از امان حسیــــن

شرح حبل المتین همین باشد

وصل باشی به ریسمان حسین

جز اجابت خدا چکار کند

تا قسم می دهی به جان حسین

لایق عشقِ او اگر نشدم

مِهر دارم به عاشقان حسین

بر سر ما همیشه می بارد

بارش لطف بی کران حسین

ذره ای هم که آبرو داریم

همه از نوکری او داریم

ممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

امام حسین(ع)-مناجات
 
هرکه عاشق شد، فقط از دلبرش دم می‌زند
بر سر و سینه، به حکمِ عشق، محکم می‌زند
 
با همین گریه؛ بساطِ ظلم، ویران می‌شود
کاخِ استکبار را، یک آه، برهم می‌زند
 
از کراماتِ حسینی، هرکه، هرجا حرف زد
ظاهراً بسیار، اما واقعاً؛ کم می‌زند
 
می‌رسد روزی، کسی، با تیغِ براّن علی
پرچمِ اسلام را، بر اوجِ عالَم می‌زند
 
می‌رسد روزی، کسی، با دست‌ِ‌های روشنش،
عاقبت، بر زخمِ بازِ هجر، مرهم می‌زند
 
از سرِ احسان نگاهی کن، دلِ بی‌تابِ ما
روز و شب، دارد فقط شورِ محرم می‌زند

ممممممممممممممممممم

فروغی چه زیبا می گفت :

اگر یاد کسی هستیم

این هنر اوست ، نه هنر ما

ممممممممممممممممممممممممممممممممممم

مام حسین(ع)-مناجات
 
اگرچه حقیرم لیاقت ندارم
پناهی جزاین در به جانت ندارم
 
شکستم دلت را دلم را شکستند
من از کار دنیا شکایت ندارم
 
بدون اجازه به این سو دویدم
تو ردم نکن برگ دعوت ندارم
 
ز چشمت بیوفتم به خاری میوفتم
نگاهم بکن گرچه قیمت ندارم
 
سرم هرچه آمد گناه خودم بود
که گوشی برای نصیحت ندارم
 
اگر تو کنارم نباشی قیامت
امیدی برای شفاعت ندارم
 
دلم لک زده کربلا قسمتم کن
نیازی بغیر از زیارت ندارم
 
دوچشمم شده وقف غمهای جدت
به جز گریه کردن عبادت ندارم
 
ازآن دم که بر نیزه زد تکیه اش را
ز تنهایی اش جز خجالت ندارم

مممممممممممممممممممممممممممممممممم

مناجات با خدا-شب جمعه
 
یا بسوزان درمیان شعله خاکستر شوم
یا ببخش این بنده را، آدم شوم بهتر شوم
 
بنده ی بد را زدن کاری ندارد، تو نزن
جای آن را هم بده در خانه ات نوکر شوم
 
من قیامت پیش رو دارم که گریه میکنم
وای اگر آنروز عریان وارد محشر شوم
 
هرعذابی هست باشد من تحمل میکنم
نه نمیخواهم که ننگ آل پیغمبر شوم
 
رحمت تو بیشتر از این گناهان من است
مرگ‌ بر من گر که یک لحظه جدا زین دَر شوم
 
من از اول خاک بودم خاک نعلین علی
پس خدا نگذار تا روزی که هستم زَر شوم
 
ای گنهکاران، گرفتاران، علیکم بالنجف
دارم امشب میروم در محضرش قنبر شوم
 
فاطمه امشب میاید کربلا پیش حسین
کاش من هم همسفر با حضرت مادر شوم
 
یا بُنیَّ دِشنه دَست اَز حَنجر تو بَر نَداشت
حَق بِده اَز داغِ ذِبحت دَم به دَم مُضطر شَوَم

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

ممنون از اینكه آمدی آقای ما شدی
ممنون از اینكه نوكر این خانه ما شدیم
 
شكرِ خدا كه فاطمه ما را خریده است
شكر خدا كه خرج بساط شما شدیم
 
غربت سرای ماست عزاخانه ی شما
با گریه بر تو بود عزیز خدا شدیم
 
ما را خدا به عشق تو می بخشد عاقبت
ما عاقبت به خیرِ تو در روضه ها شدیم
 
گم می شویم تا که تو پیدایمان کنی
 
نوکر شدیم تا که تو آقایمان کنی
 
شاید دلت به حال دل ما بسوزد و
فکری برای روز مبادایمان کنی
 
ما یک برات کرب و بلا لای پوشه ایم
ساکت نشسته ایم تو امضایمان کنی
 
چیزی ز شاه بودن تو کم نمیشود
در بین نوکرانت اگر جایمان کنی
 
ما را هدف ز نوکری ترفیع رتبه نیست
مجنون نمیشویم که لیلایمان کنی
 
چندیست مرده ام ز انفاس قدسیت
اصلا بعید نیست مسیحایمان کنی
 
حتی غزل تغزلتان را بیان نکرد
باید عنایتی به غزلهایمان کنی
 
بی جذبه ی عصا که به جایی نمیرسم
یک جذبه کن که حضرت موسایمان کن

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

محمد آسمان وحی و زهرا مهر رخشانش
امامان ماه و ساداتند اخترهای تابانش
 

 
ندانم کیست این بانو ولی آنقدر می دانم
که فردا دست هر پیغمبری باشد به دامانش
 
فلک بیت الولای فاطمه، خیل ملک خادم
زمین مهریه ی او، کلّ جنّ و انس مهمانش
 
امیرالمؤمنین شیر خدا، او دست و شمشیرش
محمد خاتم پیغمبران این است قرآنش
 

شگفتا باز رخ پوشد ز چشم کور، بانویی
که چشم نور بینا می شود از نور ایمانش
 
شهادت، عشق بازی می کند با عزم مقدادش
مسلمانی، جبین ساید به خاک پای سلمانش
 
هم از انسان بود برتر هم از حوریه بالاتر
که هم ماتش بود حوریه هم محو است انسانش
 
گهی خوانند در قدر و شرافت کوثر و قدرش
گهی گویند در تفسیر قرآن نور و فرقانش
 
چو در بیت ولایت از کمالش پرده بالا زد
علی با آن جلال و مرتبت گردید حیرانش
 

 
اگر موسی رود در طور، دست اوست همراهش
اگر عیسی شود بیمار، مهر اوست درمانش
 

 
سلام الله بر مردی که این بانوست، بانویش
درود خلق برآن زن که این زهراست میزانش
 
به محشر می شود معلوم قدر و عزت زهرا
که محشر روز وانفسا بود در تحت فرمانش
 
اگر نازی کند، جنت بیافتد در دل دوزخ
وگر چشم افکند، دوزخ شود رشک گلستانش
 
امیرالمؤمنین روحی فداها گفته در وصفش
بزرگ انبیا امّ ابیها خوانده در شأنش
 

 
به جوش آید بحار رحمت از یک قطره ی اشکش
به وجد آید رسول الله از لب های خندانش
 
نمی گویم خدا باشد، ولی آنقدر می گویم
که چون لطف خدا حدّی ندارد بحر احسانش
 

 

 
سلام انبیا تا روز محشر بر حسین او
که مریم قابله، جبریل شد گهواره جنبانش
 

 

 
چنان بر او ستم کردند بعد از مصطفی امت
که دنیا با تمام وسعتش، گردید زندانش
 
چنان شهر مدینه تنگ شد بر دخت پیغمبر 
که جای گریه تنها گشت صحرا و بیابانش
 
گهی می سوخت چون شمعی کنار تربت حمزه
گهی گل شد ز اشک دیده، خاک بیت الاحزانش
 
خدا داند، خدا داند که از شب تیره تر می شد
اگر بر روز روشن ریختی رنج فراوانش
 
بهشت وحی و سیلی و رخ انسیة الحورا
نمی دانم که امت روز محشر چیست برهانش
 
همای بوستان وحی را کشتند در خانه
خدا داند که همچون جوجه لرزیدند طفلانش
 
بیابان بود و زهرا بود و غربت بود و خون دل
غبار چهره می شد شستشو با اشک هجرانش
 
شرار ناله زهراست، سوز سینه ی "میثم"
سزد در شعله های دل بسوزد کل دیوانش

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

چه افتخار بزرگی، رضا امام من است
میان ظلمت شب ها، مهِ تمام من است
زمان اوج گرفتاری ام میان حرم
نوای "ضامن آهو مدد" کلام من است
 
پر است دست من از برکت کرامت او
سلام می دهم و می روم زیارت او...
 
سلام حضرت نور و سلام شمسِ شموس
سلام معنی لطف و کرم، انیسِ نفوس
سلام بضعه ی احمد، عزیز قلب بتول
سلام حجت هشتم، سلام ساکن طوس
 
ابالجوادی و مشکل گشای ما هستی
رئوفی و تو عطوفیّ و باسخا هستی
 

 
ولایت تو رضا، از شروط ایمان است
زیارت حرمت، حجّ ما فقیران است
براستی چه کسی در تمام این عالم
به جز تو معنی و مفهوم لفظ "سلطان" است؟!
 
گدایی در تو برترین اعمال است
و حال زائر تو بهترین احوال است
 
میان صحن عتیقت به کف سبو دارم
من از غبار حریم تو آبرو دارم
اگر چه حرف دلم را تو خوب می دانی؛
ولی درون حرم، اذن گفتگو دارم
 
تهی است دست من آقا چه غم! تو را دارم
تمام زندگیم را به تو بدهکارم
 
ز رأفت تو همیشه پر است دستانم
عنایت تو شده شاملم، مسلمانم
‌دروغ نیست، گزافه وَ یا مبالغه نیست؛
من از محبت تو ساکن خراسانم
 
خوشم که مشهد تو مأمن و سرای من است
عنایت تو که باشد، بهشت جای من است
 
شدم کبوتر تو تا هوائیم کردی
همیشه از حرمت، کربلائیم کردی
گره زدی دل من را به پنجره فولاد
به یک اشاره ی چشمت، رضائیم کردی
 
مرا به فاطمه از این سرا جدا نکنید
مرا که "ذاکر"تان گشته ام، رها نکنید 

ممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

ما گره گشا داریم ؛ دافع البلا داریم
هر کسی کسی دارد ؛ ما امام رضا داریم
 
ما امام رضا داریم
 
سر تا به قدم دردیم ؛ رو به این حرم کردیم
پشت پنجره فولاد ؛ ما دارالشفا داریم
 
ما امام رضا داریم
 
با همه تهی دستی ؛ شادیم که از هستی
بر دامن لطف تو ؛ دست التجا داریم
 

ما امام رضا داریم
 
از درت مران ما را ؛ جان مادرت زهرا
غیر کوی تو مولا ؛ ما مگر کجا داریم
 
ما امام رضا داریم
 
روح و جان حج اینجاست ؛ ثامن‌الحجج اینجاست
با صفا تر از مروه ؛ مروه و صفا داریم
 
ما امام رضا داریم
 
حجّ فقرایی تو ؛ یار ضعفایی تو
اغنیا کجا دارند ؛ ثروتی که ما داریم
 
ما امام رضا داریم
 
هر چند گرفتاریم ؛ کی گفته که بی یاریم
ما حضرت معصومه ؛ ما امام رضا داریم
 
ما امام رضا داریم
 
ما عاصی و شرمنده ؛ تو رئوف و بخشنده
هم خوف از آن داریم ؛ هم به این رجا داریم
 
ما امام رضا داریم
 
گر چه غرق عصیانیم ؛ در پناه سلطانیم
چه واهمه ای دیگر ؛ از روز جزا داریم
 
ما امام رضا داریم
 
رحمی به دل ما کن ؛ راه بسته را وا کن
از تو خواستیم هر وقت ؛ میل کربلا داریم

ممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

ماهی به روشنایی رحمت  دميده است

مهمانی خدای تعالی رسيده است

بربندگان سائل خود بانی  وجود

خوانی به وسعت كرم وجود چيده است

چون گُل شكفته اند تمامی مؤمنان

زيرا نسيم رحمت يزدان وزيده است

درحيرتم چگونه بيايم، كه ميزبان

زين ميهمان  غمزده خيری نديده است

ازبس كه شعله ورشدم ازآتش گناه

اشكم به روی چهره، زخجلت چكيده است

رسوا نكرده است مرابين خاص و عام

پرده به روی معصيت من كشيده است

عمری اسير پنجه ی نفس و گنه شدم

رنگي به رُخ ندارم و رنگم پريده است

روكرده ام به رأفت پروردگار خويش

آوای ربنای مرا او شنيده است

باورنمی كنم! كه شدم تحبس الدعا

زيراخدا مرا به سوی خودكشيده است

سیراب می شودزکوثر رحمت هرآن كسی

ازجام عفو ورحمت يزدان چشيده است

غافل مشو «وفایی»ازين مه ،كه كردگار

اين ماه را برای عفوگنه برگزيده است

ممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

ضیافت الله

با سوز دل و ناله وبا آه بیا

با شرم حضور ودل آگاه بیا

اکنون که خدا سفره ی رحمت چیده است

ای بنده سوی ضیافت الله بیا

مممممممممممممممممممممممممممممممممممم

اندیشه ی محشر

درسر اگراندیشه ی محشردارم

جزخیربرای خود چه درسر دارم

من راهی راه های بی برگشتم

باید که درست تر قدم بردارم

کککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککک

از آه به آه دگری افتادم

بیهوده به راه دگری افتادم

افسوس که ازغفلت واز فرط گناه

ازچاه به چاه دگری افتادم

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

طلب آبرو

خواهم به چشمه ساردوچشمم وضوكنم

دل را به ياد تو ، زگنه  شستشو كنم

بار دگر به درگه لطف تو آمدم

تا با سرشك و ماتم ديرينه خوكنم

من كيستم كه باتو كنم گفتگو ، مگر

رخصت دهي كه با تو دمي گفتگوكنم

من لايق محبّت تو نيستـم ، ولي

بگذار رو به آية «لاتقنطو» كنم

ماه صيام رفت و نبخشي اگر مرا

من باچه رو به درگه لطف تو رو كنم

آورده ام شفيع همه  اهلبيت را

تا از حضور تو طلب آبرو كنم

باغ دلم زعطر ولايت صفا گرفت

ديگر كجا سزد طلب رنگ وبو كنم

تا ره به آستان تو جويم ، پناه خويش

جزدرگـه حسين كجا جستجو كنم

من سينه چاك عشق حسينم بغيرعشق

اين زخم سينه را به چه چيزي رفوكنم

درعيد فطر عيدي خود را ز  محضرت

اخلاص درعمل زتو من آرزو كنم

ذكرجميل وناب«وفائي»است اين سخن

اخلاص ده كه زندگيم را  نكو كنم

مممممممممممممممممممممممممممممممم

شب احیا

من که برسینه زیاد تو جلا بخشیدم

دل خود را زفروغ تو ضیا بخشیدم

بنده ای راکه پُراز غفلت وعصیان گشته

می شود باز بگویی که بیا بخشیدم

گفتی ای بنده که درسایۀ قرآن منی

شب احیا ست ترا حال بکا بخشیدم

گریه کردم من و با زمزمۀ یا الله

به گلستان دل خویش صفا بخشیدم

به محمد به محمددل من می لرزید

درد خودرا به همین نام دوا بخشیدم

به حق فاطمه برسورۀ قدرشب قدر

که زقدرش به دلم قدروبها بخشیدم

درجواب به علیٍ به علیٍ به علی

کاش گویی که گناهان ترا بخشیدم

تاکه گفتم به درخانۀ تو بالحسنٍ

مژده آمد که ترا صبرو رضا بخشیدم

به همان ذبح عظیمی که به مقتل می گفت

هرچه را داشته  در راه خدا بخشیدم

به تو گفتم به حسین ٍ به حسینٍ ،گفتی

من ترا تذکرۀ کرب وبلا بخشیدم

به علی بن حسینت شب احیا تو بگو

که ترا حال مناجات ودعا بخشیدم

وسط حال شب قدر رسیدم به بقیع

دل به منظومه ای از شمس ضحی بخشیدم

کاظمینی شدم  و درحرم دوگل یاس

ازهمان باغ به دل عطر وفا بخشیدم

به رئوفی که بود مظهرتسلیم ورضا

مژده بفرست ترا من به رضا بخشیدم

به علی بن محمد به حسن بن علی

که بگو توشه برایت به جزا بخشیدم

به حق حجت موعود ترا می خوانم

شب عفو است بگو من همه را بخشیدم

کاش از عرش «وفایی» برسد آوایی

من شمارا همه بی چون وچرا بخشیدم

مممممممممممممممممممممممممممممممممم

مژدة عفو

من که دربند غم وغصه اسیرم چه کنم

با چنین کوه گناهان کثیرم چه کنم

کرمی گرکه براین سائل غمگین نکنی

من که درمانده و مسکین و فقیرم چه کنم

دربیابان هوس نیست به غیراز خس وخار

من گرفتار در این دشت و کویرم چه کنم

خانة دل شده ازظلمت عصیان تاریک

روشنی گرکه نبخشی به ضمیرم چه کنم

مژدة عفو گنه برمن آلوده فرست

نرسد گرکه نویدی زبشیرم چه کنم

بارش رحمت خود را به سرم نازل کن

گرکه آلوده وبی توبه بمیرم چه کنم

همة عمر «وفائی» به فغان می گوید

بی توای ای حی توانا وقدیرم چه کنم

مممممممممممممممممممممممممممممم

اشک خجلت

یاغافرالخطایا، یا دافع البلایا

یا مجزل البلایا،یا منتهی الرجایا

یا باعث البرایا، یا واجب الهدایا

یا قاضی المنایا، یا سامع الشکایا

با آه سرد غفلت، با اشک گرم خجلت

از نفس سرکش خود، آورده ام شکایت

ازبس گناه کردم ، دل را سیاه کردم

عمرعزیز خود را ،من صرف آه کردم

اشک خجالتم را، هرشب گواه کردم

من اشتباه کردم، خودرا تباه کردم

گربرفلک رسیده ،آوای یارب من

جان مرا گناهان، آورده برلب من

ای خالق خبیرم ،ای قادر وقدیرم

ازنور رحمت تو ، روشن شده ضمیرم

تو آن همه بزرگی،من این همه حقیرم

تو برهمه کریمی ، من بردرت فقیرم

برخوان رحمت خود ،یک لحظه دعوتم کن

عفو و عنایتت را، ازلطف قسمتم کن

من گرچه روسیاهم، سرتا بپا گناهم

شرمنده ی توهستم، اشکم شده گواهم

ای آستان لطفت، تنها پناهگاهم

تا رحمت توپُل زد ،شرم من ونگاهم

برعبد روسیاهت، یکدم نظاره ای کن

تا روسفید گردم، برمن اشاره ای کن

در راه حق پرستی، یارب هدایتم کن

هنگام جنگ بانفس، مولا حمایتم کن

سوگند برعلی وزهرا، عنایتم کن

سرشار شور وعشق، مهر ولایتم کن

فردا اگر «وفائی» ،روسوی محشر آرد

جز گوهر ولایت ،چیزی دگر ندارد

مممممممممممممممممممممممممممممممم

کمتر اگرزخارم،

برتوامیدوارم ،

یارب الهی العفو

یارب الهی العفو

درمانده وفقیرم

 درنفس خود اسیرم

بنگر به حال زارم

یارب الهی العفو

درظلمت گناهان،

گردیده ام هراسان

شدتیره روزگارم ،

یارب الهی العفو

غفار هرذنوتی،

پوشندۀ عیوبی

آگه توئی زکارم،

یارب الهی العفو

گربنده ای بدم من،

شرمنده آمدم من

باجرم بی شمارم،

یارب الهی العفو

هم طاعتی ندارم،

هم فرصتی ندارم

چون ابراشکبارم،

یارب الهی العفو

من غرق سیئاتم،

تاندهی نجاتم

اسیر این حصارم،

یارب الهی العفو

گرچه حیا نکردم،

برتو وفا نکردم

شرمنده ام زکارم،

یارب الهی العفو

غیر ازتوکس ندارم،

فریاد رس ندارم

تویی امید ویارم،

یارب الهی العفو

شادان دل ازمحن کن،

رحمی به حال من کن

گرمستحق نارم،

یارب الهی العفو

رفته ز دست صبرم،

گریه کنم به قبرم

نالم به شام تارم،

یارب الهی العفو

تابردل «وفائی»

بخشی تو روشنائی

شدهمه شب شعارم،

یارب الهی العفو

ممممممممممممممممممممممم

باعیات مناجات

آبرو

گراز می عفو خود سبویم بدهی

آبی به نهال آرزویم بدهی

بااین همه روسیاهی ای بنده نواز

من آمده ام که آبرویم بدهی

تشنۀ نگاه

حاشا که نظر به بی پناهی نکنی

رحمی به گدای روسیاهی نکنی

ما تشنۀ یک نگاه پُرمهر توایم

امشب نکند به ما نگاهی نکنی

سرافکنده

مسکین  پناهندۀ تو آمده است

این عبد سرافکندۀ تو آمده است

بگشای دررحمت خودرا کامشب

آلوده ترین بندۀ تو آمده است

مممممممممممممممممممممممم

آلوده ترین بنده

ای خدا عبد سیه رو و گنهکار منم

آن که برجُرم و گنه می کند اقرار منم

آن طبیبی که شفا بخش دل ماست توئی

آن که از درد گناهان شده بیمارمنم

برسر خوان تو خوبان همه جمعند ، ولی

بندۀ بد منم وعبد گنهکار منم

جان خوبان درخویش عذابم نکنی

گرچه برآتش نار تو سزاوار منم

گر که پرسد کرمت کیست که درمی کوبد؟

گویم آلوده ترین بندۀ داردار، منم

هاتفی گفت چه کس مشتری عفو خداست

من خجلت زده گفتم که خریدار منم

آنکه عمرش همه آسان به تباهی بگذشت

وآنکه کارش شده درپیش تو دشوار منم

آنکه ازفرط سیه رویی خود، باردگر

متوسل شده برعترت اطهار منم

به گُل روی حسین تو«وفائی» میگفت

آنکه ازخار گنه می کشد آزار منم

مممممممممممممممممممممممممممم

طوفان گناه

یارب ز کرامات تو شرمنده شدم من

درمحضر تو باز سر افکنده شدم من

هرچند که شرم از گنه خویش نکردم

با اشک ندامت، زتو شرمنده شدم من

طوفان گنه ریخت همه برگ وبرم را

چون باغ خزان دیده پراکنده شدم من

دردم همه این است که غافل شدم ازتو

وزاین همه غفلت زتو ، درمانده شدم من

ای آنکه  به غیرازتو مرا نیست پناهی

بردرگه تو باز پناهنده شدم من

هرگاه که دلمُرده به تو روی نمودم

با نکهتی از رحمت تو زنده شدم من

تا عفو تو باران محبت به سرم ریخت

آسوده دل از آتش سوزنده شدم من

کو آن دل پاکی گه سحرگاه «وفائی»

فریاد برآرد که خدا، بنده شدم من

ممممممممممممممممممممممممممم

اي كاش كه نوري به نهادم برسد

زاد سفري بهر معادم برسد

بااين همه كوله بارعصيان شب قدر

من آمده ام خدا بدادم برسد

کککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککک

ضيافت الله

باناله و با سوز دل و آه بيا

باشرم حضور و دل آگاه بيا

اكنون كه خداسفرة رحمت چيده است

اي بنده ، سوي ضيافت الله بيا

حق نمك

دل راتهي ازخطا نكردم يارب

آلوده دلم حيا نكردم يارب

شرمنده شدم ،صدازدي باز بيا

من حق نمك ادا نكردم يارب

ممممممممممممممممممممممممممممممم

مغفرت

ازعرش نسيم مرحمت مي آيد

پيوسته شميم موهبت مي آيد

برخلق گنهكاردمادم زخدا

عطرخوش عفوومغفرت مي آيد

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

رحمت پنهان

يارب بنگربه بندة گريانت

من بي خبرم زرحمت پنهانت

ازبس شده سنگين گنه بسيارم

ترسم شكند ترازوي ميزانت

ممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

نسيم مغفرت

آمدم يكبار ديگر، باز هم راهم بده

بهرتأثير دعايم شعلة آهم بده

اي كريم آفرينش سائلي درمانده ام

درحريم رحمت وغفران خودراهم بده

آمدم گويم به چاه معصيت افتاده ام

ناجي عالم نجات ازقعراين چاهم بده

بي نسيم مغفرت درخواب غفلت مانده ام

ديده اي بيداروجان وقلب آگاهم بده

دردل شب بسته ام  قامت به محراب نماز

يك سحر پروانة سير الي اللهم بده

جذبة عفوت كشانده سوي اين درگه مرا

ازغبار درگه خود عزّت وجاهم بده

چون «وفائي» تاكنم ابراز دردخويش را

درحضورت فرصتي هرجند كوتاهم بده

کککککککککککککککککککککککککککککک

شرمند ه ام شرمنده ام، بد بنده ام بد بنده ام
دست بسته هستم رو سیاه سر بر درت افکنده ام

یاربنایاربنا

با کوله باری از گناه، در نیمه ی شب آمدم
تا کی دهی بر من پناه، با ذکر یارب آمدم
 

تو مهربانی ای خدا، دردم تو دانی ای خدا
در هر چه نا ممکن بود، تو می توانی ای خدا
 

با دگر جا مانده ام، بشکسته و پر بسته ام
ماه مبارک می رود، من باز تنها مانده ام

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

من بندگی نکردم، تا بنده ام بخوانی
تو کی بدین کرامت، از خود مرا برانی

بار گنه به دوشم، لا تقنطوا به گوشم
عفوت نمی گذارد، در دوزخم کشانی

این نامه ی سیاهم، این اشک صبحگاهم
من حال خویش گفتم، تو کار خویش دانی

تو برتری که سوزی، در آتش جحیمم
من کمترم که گویم، از آتشم رهانی

مولای من، من از تو، غیر از تو را نخواهم
تو نیز رحمتی کن، کز من مرا ستانی

پا در دو سوی گورم، دردا که از تو دورم
شاید تو از کرامت، خود را به من رسانی

عفو از کرامت توست، قهر از عدالت توست
هم عفو از تو آید، هم قهر می توانی

از بس کریم هستی، با من قرار بستی
من اشک خود فشانم، تو خشم خود نشانی

در عین رو سیاهی، خواهم از تو الهی
هم من تو را بخوانم، هم تو مرا بخوانی

میثم به در گه حق، باشد دو ارمغانت
شعری که می سرایی، اشکی که می فشانی

العفو یا الهی

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

      يا داعي الله و رباني آياته

مجنون شدم که راهی صحرا کنی مرا

گاهی غبار جاده ی لیلا، کنی مرا

کوچک همیشه دور ز لطف بزرگ نیست

قطره شدم که راهی دریا کنی مرا

پیش طبیب آمده‌ام، درد می‌کشم

شاید قرار نیست مداوا کنی مرا

من آمدم که این گره ها وا شود همین

اصلا بنا نبود ز سر وا کنی مرا

حالا که فکر آخرتم را نمی­کنم

حق می­دهم که بنده دنیا کنی مرا

من، سالهاست میوه ی خوبی نداده‌ام

وقتش نیامده که شکوفا کنی مرا

آقا برای تو نه ! برای خودم بد است

هر هفته در گناه، تماشا کنی مرا

من گم شدم ؛ تو آینه‌ای گم نمی‌شوی

وقتش شده بیائی و پیدا کنی مرا

این بار با نگاه کریمانه‌ات ببین

شاید غلام خانه زهرا کنی مرا

(علی اکبر لطیفیان)

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

يارب بيا بخاطر ِ آن شاهِ پاره تن

پرونده يِ گناه مرا پاره پاره کن

ککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککک

آن کریمی که کِشد ناز گدا آماده است

فرصت توبه در این ثانیه ها آماده است

خوب یا بد همه آئید که دعوت شده ایم

که در این بند برای همه جا آماده است

دیگر از درد گناه آه کشیدن کافیست

هر چه درد است بیارید دوا  آماده است

ماه احسان علی و حسن و فاطمه شد

سفره ی شمس جدا شاه جدا آماده است

شام جمعه است با آمدن ماه خدا

سفره مادری خون خدا آماده است

آخر درد دلم روضه بخوانم خوب است

مجلس گریه ی ما اهل بکا آماده است:

ممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

غیر از تو ای خدا به کسی رو نمی زنم

جز در مقام قرب تو زانو نمی زنم

با کشتی شکسته ز امواج معصیت

جز در کرانه های تو پهلو نمی زنم

بعضی مواقع از سر تکرار معصیت

با غافلین درگه تو مو نمی زنم

با این که روسیاه ترین خلق عالمم

چنگی به غیر نغمه ی «ارجو» نمی زنم

تنها امید من پسر فاطمه بُوَد

بیهوده دل به این سو و آن سو نمی زنم

امشب دلم کبوتر بام رضا شده

پر جز هوای ضامن آهو نمی زنم

مممممممممممممممممممممممممممممممممم

باز هم سفره ات شده پهن و

سر سفره گدای تو آمد

به سرایت کریم بنده نواز

بنده ی پر خطای تو آمد

تو خودت دست من گرفتی و

پای مهمانی ات کشاندی باز

گرچه یک سال معصیت کردم

از در خانه ات نراندی باز

نظر از رحمتت نمودی و

چشم بر هر چه بود بستی تو

از در خانه ی به غیر خودت

ریسمان دلم گسستی نو

تو که گفتی بیا بیا من هم

آمدم آمدم اله من

بنده ات بی کس است یا غفار

بگذر از این همه گناه من

آبرویم نمانده یا ستار

تو به رویم نیاور اعمالم

تا که فکر گذشته می افتم

می شود باز هم خراب حالم

بس که نادیدنی دو چشمم دید

دیده هایم دگر ندارد اشک

خجلم وقت روضه خوانی ها

روضه های جگر در آر مشک

خجلم روضه های کرب و بلا

در دل من بدون رنگ شده

سینه زن بوده ام ولی حالا

سینه ام سینه نه که سنگ شده

آرزویم بود که در همه عمر

با تب و شور و شین گریه کنم

نه محرم ، صفر ، که در همه سال

من برای حسین گریه کنم

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

هرچه مي‌افتد به درگاهت نگاهم بيشتر

باز هم لطف تو باشد از گناهم بيشتر

پيش مردم آبرويم دادي امّا باز هم

هرچه مي‌بينم منم كه روسياهم بيشتر

بر خلاف آن مسيري كه تو گفتي مي‌روم

دور مي‌گردد ز تو اينگونه راهم بيشتر

پُر توقُّع كردي‌ام با مهرباني‌هاي خود

من...فراري ، تو...ولي دادي پناهم بيشتر

با تمام زشتي‌ام وقتي كه مي‌گويم حسين

رو نمي‌گيري ، مي‌اندازي نگاهم بيشتر

لطف كردي نوكر ارباب خلقم كرده‌اي

خود بگو كه ديگر از اين چي بخواهم بيشتر

ممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

آمدم تا كه از اين وضع نجاتم بدهي

از عذابت برَهاني و براتم بدهي

تو غَني هستي و من از همه محتاج ترم

مستحق نيستم آيا كه زكاتم بدهي؟

كرم توست كه آورده مرا تا اينجا

پس فقط دست خودِ توست ثباتم بدهي

خيلي از سختيِ جان كندنِ خود مي‌ترسم

دارم امّيد نجات از سَكَراتم بدهي

تو اگر اشك دهي گريه كنم نذر حسين...

چه نيازي‌ست دگر آب حياتم بدهي

ممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

               اَللّهُمَّ اِنّي اَفْتَتِحُ...

ناله مي‌زنم از دل ، فَارْحَمْ عَبْدَكَ الْجاهِل

نيست بهر تو مشكل ، فَارْحَمْ عَبْدَكَ الْجاهِل

غافر الذنوبي تو ، ساتر العيوبي تو

گرچه نيستم قابل ، فَارْحَمْ عَبْدَكَ الْجاهِل

بنده‌اي خطاكارم ، عاصي و گرفتارم

شد گنه مرا حاصل ، فَارْحَمْ عَبْدَكَ الْجاهِل

پاي نفْس خود ماندم ، از تو رويْ گرداندم

بوده‌ام ز تو غافل ، فَارْحَمْ عَبْدَكَ الْجاهِل

گرچه خاطي و پستم ، عاشق حسين هستم

يا كريم و يا عادل ، فَارْحَمْ عَبْدَكَ الْجاهِل

غرق معصيت اما ، آمدم به سويت با...

…ذكر يا ابوفاضل ، فَارْحَمْ عَبْدَكَ الْجاهِل

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

   صل الله عليك يا اباعبدالله

آفریدند تو را تا که مسیحا باشی

همه چون خادم دربار و تو آقا باشی

آفریدند تو را از طبق گریه‌ی نور

تا كه جانسوزترین واژه‌ی دنیا باشی

 
آفریدند تو را تا كه فقط ناز كنی

همه مجنون تو باشند و تو لیلا باشی

 
كم بیارند به پیش كرمت اهل كرم

دیگران قطره‌ی ناچیز و تو دریا باشی

 
تو قتیل العبراتی نه كه بر گریه‌ی ما

كشته‌ی چشم تر زینب كبری باشی

بر سر نیزه نشستی و تلألؤ كردی

مثل خورشیدی و زیباست كه بالا باشی

 
خیزران خورده‌ترین قاری قرآن خدا

طشت زر دیده‌ترین حضرت یحیی باشی

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

فطرسم، آمده‌ام تا بشوم جبرائیل

ذکر خیر تو شد و فطرست اینجا آمد
نوکری گفت حسین، حال دلم جا آمد

باز هم بوی خوش تربت اعلی آمد
رفت در دست تو این دست که بالا آمد
باز در حق گرفتار محبت کردی
آمدم نه تو مرا سوی خودت آوردی

با وفا، مثل تو دور و بر من نیست کسی
بین مردم به خدا یاور من نیست کسی
غیر تو دلخوشی محشر من نیست کسی
غیر تو سایۀ بالا سر من نیست کسی
بسته‌ام گوشۀ از دامن لطف تو دخیل
فطرسم، آمده‌ام تا بشوم جبرائیل

تا ابد دور سرت ارض و سما می‌‌گردد
هر کجا حرف تو شد کرببلا می‌‌گردد
به خدا بیمۀ از هر چه بلا می‌‌گردد
آه، با یاد شما ذکر خدا می‌‌گردد
از جهنم بدن سینه زنت ایمن شد
رند آن است که در روضۀ تو مؤمن شد

به سر زلف تو خوب است گرفتار شدن
با تو دارند همه میل بدهکار شدن
من کجا و هوس نوکر دربار شدن
عشق یعنی سگ آقای وفادار شدن
من همانم که مرید قمر علقمه‌ام
«از همه دست کشیدم که تو باشی همه‌ام»

آن جماعت که در خانۀ تو پیر شدند
همه آنها که به لطف تو نمک گیر شدند
مردمانی که سر سفرۀ تو سیر شدند
همگی لایق خوشبختی تقدیر شدند
عاقبت با تو فقط ختم به خیر است آقا
سند مستندم راهب دیر است آقا

ای همه شورم و آرام و قرارم آقا
احتیاجی به کسی جز تو ندارم آقا
بی تو گمراه شوم، باش کنارم آقا
محرم راز منی، با تو ندارم آقا
نشده ثانیه‌ای نیز، ز یادم ببری
از برادر به من ارباب تو نزدیک تری

انا سائل، انا مدیون و غلام بن غلام
سال‌ها در همه جا از تو فقط بردم نام
ای درون مایۀ ضرب المثل سنگ تمام
وقت مردن تو بیا تا که نمی‌رم ناکام
خانۀ قبر مرا با نظری روشن کن
رحم بر بی کسی‌ام موقع جان کندن کن

من پریشان تو ‌ای پادشه عطشانم
تا دم مرگ عزادار غمت می‌‌مانم
عاقبت غصۀ جانسوز تو گیرد جانم
وقت شادی و عزا روضه تو می‌‌خوانم
بی کس و یار ترین شاه اباعبدالله
بوریا شد کفنت، آه، اباعبدالله

ممممممممممممممممممممممممممممممممم

باز هم دارد به من مولا محبت می کند

بین خوبان از من بد نیز دعوت می کند

توبه کن، آغوش وا کرده خدای مهربان

گوش کن تا بشنوی دارد صدایت می کند

من فراری ام ولی دائم خودش دنبالم است

در بزرگی و کرم دارد قیامت می کند

می شود محبوب مولا، نور چشمی می شود

از گناهش هر که اظهار ندامت می کند

هر کسی یک جور در این راه خالص می شود

شیعیان را آزمایش با ولایت می کند

هر که در پای ولایت مثل زهرا ایستاد

اجر و مزدش را خود حیدر ضمانت می کند

ما دعای دست مجروحیم، زینب شاهد است

هر چه بر ما می رسد زهرا عنایت می کند

در میان کوچه تنها بود، بی بی را زدند

هر که زهرایی شود احساس غربت می کند

ریشه های چادر خاکی امید شیعه است

گریه کن ها را خود زهرا شفاعت می کند

وحید محمدی

مممممممممممممممممممممممممممم

من آمده ام با دل بی تاب، ببخشی

بر خشکی چشمم ز کرم آب ببخشی

من آمده ام تا به دلم نور بپاشی

جریان به دل مرده ی مرداب ببخشی

با روی سیه آمده ام نیمه ی شب تا

بر رویِ سیه جلوه ی مهتاب ببخشی

من دست به دامان خود فاطمه هستم

اینبار مرا بلکه از این باب ببخشی

من منتظر برگ برات عتباتم

ای کاش به من گوهر نایاب ببخشی

من آمده ام یاد لب یار بمیرم

ای کاش مرا اشک غم ناب ببخشی

هر روز به یاد لب او آب نخوردم

بلکه به لب تشنه ی ارباب ببخشی

ای کاش مرا نیز به آن طفل که انگار

از خنده لشکر شده بد خواب ببخشی

وحید محمدی

مممممممممممممممممممممممممممممممم

دوباره آمده ام, گرچه دیر برگشتم
ولی شبیه گدا سر به زیر برگشتم

به صد امید به سوی تو روی آوردم
به سوی خانه ی نعم الامیر برگشتم
شدم ذلیل گناهم, خودم پشیمانم
ببین شکسته و زار و حقیر برگشتم

گرفت دست مرا دست مهربانی تو
به دستگیری تو یا مجیر برگشتم

ز باب لطف تو رفتم ولی غلط کردم
پر از گناه صغیر و کبیر برگشتم

گناه بال و پرم را شکسته مولا جان
شدم دوباره زمین گیر, گیر برگشتم

اگرچه پیش تو احساس فقر بی معناست
ولی دوباره به سویت فقیر برگشتم

عطش دوباره لبم را ترک ترک کرده
به حرمت لب مثل کویر… برگشتم

به یاد خواهر غمدیده ای که می فرمود
ببین برادر زینب که پیر برگشتم

به کوفه شهر علی بعد بیست سال حسین
به لطف حرمله ها من اسیر برگشتم

ولی برادر زینب همینکه فهمیدم
کفن شده است تنت با حصیر… برگشتم

وحید محمدی

ممممممممممممممممممممممممممممم

ماهت  آغاز شد و غرق در احسان شده ام
سفره ات پهن شد و شامل غفران شده ام
عبد فرار توام راه بده برگردم
سر به زیر آمده ام, سخت پشیمان شده ام
همه جا سر زده ام با همه کس دوست شدم
باز برگشته ام و باز پریشان شده ام
چه قدر توبه شکستم چه قدر بخشیدی
از همه بیشتر از ستر تو حیران شده ام
باعث شادی ابلیس شدم وای به من
بی سبب نیست که اینگونه هراسان شده ام
من که آلوده شدم قلب علی محزون شد
باعث اشک دو چشم شه مردان شده ام
هر چه بودم به دعای علوی برگشتم
مستمند کرم خسرو خوبان شده ام
چشمه ی چشم من از بار گنه خشک شده
بی سبب نیست پناهنده به سلطان شده ام
ماه ماه علی و رحمت حق در جوش است
پر کشیده دل من راهی ایوان شده ام
تشنه ام پس دم افطار کنم یاد حسین
یاد لبهای ترک خورده ی عطشان شده ام
گر چه پر خون بدنش روی زمین افتاده
ولی از داغ غم خواهر خود جان داده

مجتبی قاسمی

ممممممممممممممممممممممممممممممم

گوشه چشمی اگر از جانب دلبر برسد

دست من نیز به آن چشمه ی کوثر برسد

اگر از شانه ی من بار گنه بردارید

پای این بنده هم از عرش فراتر برسد

باز هم توبه شکستم! بگذارید فقط

باز هم فرصت یک توبه ی دیگر برسد

همه ی ترس من این است که هنگام گناه

عُمر این بنده ی آلوده به آخر برسد

بس که آلوده ام «أبکی لِخروج نفسی»

وای از آن لحظه ی سختی که اجل سر برسد

خیلی از تنگی و ضیق لحدم می ترسم

وحشت بیشتر آن است که مُنکر برسد

همه ی خواهشم این است که در موقع مرگ

سر این بنده روی دامن حیدر برسد

مطمئنّم که در آن لحظه ی سخت و حسّاس

حضرت فاطمه با آل پیمبر برسد

چادر مادر ما کار خودش را بکند

بگذارید فقط لحظه ی محشر برسد

مثل هر دفعه به ارباب توسّل کردم

حتماً ارباب به داد دل نوکر برسد

مثل یک باز شکاری طرف میدان رفت

قصدش این بود به داد علی اکبر برسد

به روی نیزه ی لشکر, جگرش را می دید

تکه تکه بدن گل پسرش را می دید

  محمد فردوسی

مممممممممممممممممممممممممممممممممم

نفس میکشم در هوای حسن
شدم از ازل مبتلای حسن
چراغ شبستان دینداری ام
شده اشک در روضه های حسن

نداری نبیند به عمرش کسی
که شد یک شبی را گدای حسن
بزرگی برازنده ی ان کسی ست
که باشد فقط خاک پای حسن
چه صف ها که بستند جبریل ها
ورودی ی مهمان سرای حسن
دل از دست داوود ها برده است
طنین خوش ربنای حسن
یقینا تبارک به خود گفته است
پس از خلقت او خدای حسن
چه حبل المتینی شود روز حشر
به شیعه نخی از عبای حسن
نویسند ای کاش بر لوح دل
مرا نوکر جان فدای حسن
ندیدیم مدیون نباشد کسی
به دستان مشگل گشای حسن
“خدا را بران بنده بخشایش است”
که گریه کند در عزای حسن
نگاهی به ما کرد و انگاه ما
حسینی شدیم از دعای حسن

حسن کردی 

مممممممممممممممممممممممممممم

ديشب كه دل از خودي جدا كردم
با مرغ سحر خدا خدا كردم
آتشكده‌ي دلم فسرد امّا
چون ابر بهار گريه‌ها كردم
شستم به گلاب اشك دامن را
يك پنجره رو به عرش وا كردم
چون موج دل شكسته‌ي خود را من
در ساحل آرزو رها كردم
يادم ز گناه خويش چون آمد
شرم از همه‌ي ستاره‌ها كردم
صد حيف كه عمر من گذشت اما
يك عمر عبادت ريا كردم
پاداش جفاي خود وفا ديدم
او كرد عطا و من خطا كردم
صد توبه شكسته‌ام اگر هر روز
من توبه زعاشقي كجا كردم
يك عمر دل غريب خود را من
با عشق حسين آشنا كردم
بخشيد حسين آبرو بر من
تا سجده به خاك كربلا كردم

ممممممممممممممم

دلا بسوز كه اشك روان ندارم من
براي روضه گرفتن توان ندارم من
هميشه ورد زبانم كلام بيهوده است
دعا و ذكر سحر بر زبان ندارم من
زِ هَر كه اهل گنه شد علامتي دارم
چگونه شد كه زِ يارم نشان ندارم من
منم كه سينه سپر كرده‌ام مقابل او
ركوع نكرده و قدّ كمان ندارم من
زِ هول قبر و قيامت چرا نمي‌ترسم
يقين به رفتنِ از اين جهان ندارم من
رسد چو جان به گلو مي‌شود دلم بيدار
ولي چه سود به جبران، زمان ندارم من
نماز اول وقتي نخوانده‌ام هرگز
كه اعتنا به صداي اذان ندارم من
خدا كند كه دگر بهتر از گذشته شوم
وگرنه در بر جانان مكان ندارم من
براي آنكه شود دلبرم زِ من راضي
براي تحفه به او غير جان ندارم من
كنند از مِي عشق حسين محرومم
قسم به حضرت زهرا گمان ندارم من
خدا كند كه شوم خاك كربلاي حسين
جز آن حريم عزيز، آشيان ندارم من
كجاست خيمه‌ي يارم كه حاجتم بدهد
اميد، غيرِ امام زمان ندارم من

مممممممممممممممممممممممممممم

خدا خدا خدا خدا مرا مكن زخود جدا

شب همه شب دعا كنم
بر درت التجا كنم

پناه بي‌كسان تويي
اميد عاشقان تويي

تويي كريم لامكان
ز چشم ما همه نهان

ما همه مهمان توايم
ريزه خورِ خوان توايم

به حق شاه كربلا
سفينة نجات ما

چه‌مي‌شود به‌شوروشين
روم زيارت حسين

به حق مرتضي علي
كه دل شد از تو منجلي

با همه آشنا تويي
به درد ما دوا تويي

تويي خداي مهربان
رحمي نما به عاصيان

به آبروي فاطمه
ببخش گناه ما همه

خدا خدا خدا خدا مرا مكن زخود جدا

السلام اي ميهماني خدا
ماه خوب و آسماني خدا
السلام اي ناله‌هاي نيمه شب
حال پر سوز و دعاي نيمه شب
السلام اي ذكر پر سوزِ سحر
اي مناجاتِ دل‌افروز سحر
السلام اي روزهاي بي‌گناه
السلام اي شور و اشك و سوز و آه
السلام اي روزه‌دار بي‌قرين
السلام از دلبر صحرا نشين
يك شبي افطار مهمانم نما
تو خودت قاريِّ قرآنم نما

ممممممممممممممممممممممم

هزار مژده كه ماه خدا ز راه آمد
نسيم معرفت و رحمت اله آمد
براي خسته دلاني كه راه گم كردند
سفير مُلك هدايت كنون ز راه آمد
عجب ضيافت جانانه‌اي به پا گرديد
زمانِ بهره‌ي بي حدّ ماسواه آمد
اگر چه معصيتم كوه و طاعتم كاهي است
زمان بخشش يك كوه شرّ به كاه آمد
الا خداي رئوف و كريم، مهماني
به سفره‌ي تو به امّيد يك نگاه آمد
به جز حريم تو يارب مرا مفرّي نيست
شها سياه دلي سوي بارگاه آمد
همو كه در طي يكسال با گنه شد خار
به درگه تو پي كسب عزّ و جاه آمد
همو كه نان تو را خورد و امر شيطان بُرد
كنون به سوي تو با نامه‌ي سياه آمد
كسي كه آفت آلودگي حقيرش كرد
به خوان مغفرتت خسته از گناه آمد
ذليل و پست و فرومايه بنده‌ي خود را
نما قبول، به جبران اشتباه آمد
خداي من نظري « سيد » از كوير گناه
به چشمه‌سار عطايت پي پناه آمد

مممممممممممممممممممممممممممممممم

سينه پر جوش است، كوفه خاموش است
صوت جان‌بخش علي دگر نمي‌آيد (2)

اي مؤذن خيز، خون ز چشمت ريز
چون به محراب دعا حيدر نمي‌آيد (2)

مي‌كنم امشب، گريه بر زينب
چون پدر بر ديدن دختر نمي‌آيد (2)

ديدة گريان، سفرة بي‌نان
همسر صديقة اطهر نمي‌آيد (2) 
 
خون جگر مَردُم، زار و سر در گم
جانب مسجد چرا رهبر نمي‌آيد (2)

مممممممممممممممممممممممممممم

اي عابد محراب خون ، اي علي جانم (2)
مسجد ز خونت لاله‌گون ، اي علي جانم (2)

اي آفتاب مكّه و مدينه
 دين را به درياي فتن سفينه
وي داغ زهرايت مدال سينه
آن هم مدالي لاله‌گون ، اي علي جانم (2)

آن شب كه غم آتش به آب و به آگل زد
گلهاي زهرا را شرر بر جهان دل زد
روح‌الامين فرياد قدقُتلش سر زد
ركن هدايت شد نگون ، اي علي جانم (2)

از مشرق دلها طلوع كردي
ايثار خاتم در ركوع كردي
راهي كه از حرم شروع كردي
شد ختم در محراب خون ، اي علي جانم (2)

اي اوّلين مظلوم هر زمانه
آزادگي را بهترين نشانه
نان يتيمان مي‌بري شبانه
با رفعتي از حق برون ، اي علي جانم (2)

گريه كن اي ديده براي علي
ناله كن اي دل به عزاي علي
منبر و محراب كشد انتظار
تا كه زند بوسه به پاي علي
ماه دگر در دل شب نشنود
صوت مناجات و دعاي علي

ممممممممممممممممممممممممممم

الهي عاشقي شب زنده‌دارم
چو مشتاقان ز عشقت بي‌قرارم
ز كوي خويش نوميدم مگردان
كه جز كوي تو اميدي ندارم
الهي در دلم نوري بي‌افروز
كه باشد مونس شبهاي تارم
الهي بنده‌ي برگشته احوال
گدايي روسياه و شرمسارم
تهي‌دست و اسير و دردمندم
سيه‌روز و پريشان روزگارم
الهي گر بخواني يا براني
تويي مولا و صاحب اختيارم
الهي اشك عذر از ديده جاري
ترحم كن به چشم اشكبارم
نظر بر حال زارم كن كه جز تو
ندارد كس خبر از حال زارم

مممممممممممممممممممممم

بهار دل شده خزون،دردام و از چشام بخون
نشسته ام یه بار دیگه،پا سفره ی ماه رمضون

خدا خدا خدا خدا…

تو گیر و دار زندگی،عادی شده برام خطا

با این همه رو سیاهی،بازم به من گفتی بیا
ای خالق بنده نواز،میخوام که از تو دور نشم

خیلی داره دیر میشه ها،یه کاری کن عوض بشم
ببین دارم داد میزنم،گناه من و بیچاره کرد

تو صحرای هوای نفس،دل من و آواره کرد
ای که تویی به هر زمان،قرار قلب بی قرار

گناهای این بنده ات و،رو حساب جهلش بذار
به زیر بار معصیت،قد کمون اومدم خدا

به محضرت یه بار دیگه،پشیمون اومدم خدا
ببین پاسفره ی دعا،اشکای این سینه زن و

میگه میون گریه هاش،ببخش من و،ببخش من و
ای خالق آلاله ها،ببر من و یه شب حرم

از در خونه ی حسین،کجا رو دارم که برم
آی عاشقا مثل شما،این همه ی حرف منه

فقط امید ما همین،گریه و سینه زدنه
مرثیه خونی کارمه،مثل تموم عالمین

میون گریه هی میگم،حسین حسین حسین حسین
آقا شنیدم که یه روز،خون به دل شما شده

میون گودال بلا،سر از تنت جدا شده
آقا شنیدم سرت و،به روی نیزه ها زدن

با کعب نی حرومی ها،بر تن بچه ها زدن
بین زمین و آسمون،با اشک جاری از دو عین
یه مادری ناله میزد،غریب مادر یا حسین…

مممممممممممممممممممممممممممممممممممم

رمزها در رمضان است، خدا مى‏ داند
برتر از فهم و گمان است، خدا مى ‏داند

لیلة القدر، کدامین شب این ماه خداست؟
چه شبى برتر از آن است، خدا مى ‏داند

هر شبى توبه کنیم از گنه و پاک شویم
لیلة القدر، همان است، خدا مى ‏داند

موسم بندگى چشم و زبان و گوش است
نه همین صوم دهان است، خدا مى ‏داند

گر نباشد همه اعضاى تو تسلیم خدا
روزه ات صرفه ى نان است، خدا مى ‏داند

بار عام و همه مهمان خداوند کریم
ماه آزادى جان است، خدا مى ‏داند

سبط اکبر که در این مه متولد گردید
رمز حسن رمضان است، خدا مى ‏داند

زین مه نیمه مه، ماه خدا کامل شد
عید شادى جهان است، خدا مى ‏داند

میزبان است خدا، در مه میلاد حسن
رمز این نکته نهان است، خدا مى‏ داند

کرمش مایه امید گنه کاران شد
یا حسن، ورد (حسان) است، خدا مى‏ داند

مممممممممممممممممممممممم

هر زمان افطار خود با آب که وا می کنم
دیده هایم را فقط از اشک دریا می کنم

علت بیچاره گی ام را خودم فهمیده ام
کم سحرها با خدای خویش نجوا می کنم

آن قدر بیچاره هستم می نشینم روز و شب
در گناه افتادن خود را تماشا می کنم

جای این که مایۀ آرامش آقا شوم
با معاصی خون به قلب زار آقا می کنم

هی گناه و توبه و هی پشت هم شرمندگی
با خودم دارم چرا این قدر بد تا می کنم؟!

این چنین باشد برایم مرگ خیلی بهتر است
من که می دانم خودم را خوار و رسوا می کنم

با تمام رو سیاهی تا که می گویم حسین
در دل تو باز هم من خویش را جا می کنم

آب می بینم نمی نوشم، لبم می سوزد و
بیشتر یاد لب عطشان سقا می کنم

یاد آن لحظه که هی می گفت مشکم واجب است!
مشک را من می رسانم، کار خود را می کنم

تیرها را با دل و جانم به چشمم می خرم
تا که خود را لایق دیدار زهرا می کنم

با لب تشنه به روی هستی خود پا گذاشت
عاقبت سر را به روی دامن زهرا گذاشت

ممممممممممممممممممممممممممممممم

خبر آمد که بهار دل ما آمده است
مژده ی  کم شدن فاصله ها آمده است
باز از عرش خداوند ندا آمده است
بندگان ماه خدا، ماه خدا آمده است
من که پابند هوس ها و گناهم چه کنم؟
نفسِ سوخته ای در تهِ چاهم چه کنم؟
خبر آمد که کریم آمد و در واشده است
سفره پرداز قدیم آمد و در وا شده است
اسم رحمان و رحیم آمد و در وا شده است
درد عصیان مرا خویش مداوا شده است
آی مردم به خدا ربِّ رحیمی داریم
سجده آرید، خداوند کریمی داریم
ای که بخشنده ی هر جرم و گناهی، العفو
به پشیمان شدگان نیز پناهی، العفو
من پشیمان شده ام؛ نیم نگاهی، العفو
یا الهیّ و الهیّ و الهی  العفو
سائلی را به سر سفره ی خود راه بده
من گدای توأم ای حضرت الله- بده!-
یارب این سوخته دل را که محک لازم نیست
بچه ای را که کتک خورده، فلک لازم نیست
گرد خوان تو فقیرم من و شک لازم نیست
تا سر سفره حسین است نمک لازم نیست
به لبم خورد کمی آب، مرا بخشیدند
ای فدای لب ارباب، مرا بخشیدند

مممممممممممممممممممممممممممممم