نکته های آموزنده زندگی

پرورش یافته‌ی راه اویس قرنم
گرچه بی تاب و اسیر همه ى پنج تنم
همه دم ذکر من این است و همه شب سخنم
من غلامى ز. غلامان امام حسنم

روزیم مى رسد از سفره ى احسان کریم
نام ما را بنویسید گدایان کریم

رکن ایمان شده در بند تولاى حسن
شک ندارم به کرم کردن فرداى حسن

کربلایى شده ماندیم همه پاى حسن
دل سپردیم به الطاف پسر‌های حسن

عقل وا مانده ز توصیف مقام و جاهش
عشق حیران شده در محضر عبداللهش

لطف مولای کرم بنده نواز است هنوز
دست عالم سر این سفره دراز است هنوز

خانه اش کعبه ى. حاجات و نیاز است هنوز
این در خانه‌ی عشق است که باز است هنوز

نقش باید بشود در همه جا، چون دل من
هر دری بسته شود جز در پر فیض حسن

جان به قربان مقامش، چه غریب است این مرد
بى سپاه است قیامش، چه غریب است این مرد

غصه دار است کلامش چه غریب است این مرد
بی جواب است سلامش، چه غریب است این مرد

خاکساران درش بر در دیگر نروند
گریه کن هاى حسن کور به محشر نروند

سفره دارى که سر سفره ى. او نعمتهاست
دل او مصحف پر صفحه‌ای از غربتهاست

سرخى کنج لبش، شرح همه محنتهاست
پاره هاى جگرش مرثیه‌ی تهمتهاست

چه شده زهر چه کرده بدنش سبز شده
تن او هم شبیه پیرهنش سبز شده

با دو چشم‌تر و یک قد کمان از کوچه
روز و شب روضه گرفته است: “امان از کوچه”

تب و لرز بدنش داشت نشان از کوچه
گفت: در روضه‌ی من، باز بخوان از کوچه

روضه خوان از غم ناموس و دل چاک بگو
از تکان دادن یک چادر پر خاک بگو

ناگهان کینه ى. یک شهر برافروخته شد
بدن و چوبه ى تابوت به هم دوخته شد

خواهر پاره جگر هم جگرش سوخته شد
غصه‌ها در دل بی طاقتش اندوخته شد

پسرش پشت سرش زد به سرش آه کشید
قاسم بن الحسن آتش به دل ماه کشید
‌
می‌کشد آه از این روضه ى. درد آور، طشت
چقدر داغ گذارد به دل خواهر، طشت

زینبش آمده، اى واى! ببیند در طشت
صحنه ى بزم شراب و اسرا و سر، طشت

اشک خون، باز هم از دیده ى. خواهر می‌ریخت
از ته جام شرابش به روى سر می‌ریخت

ممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

آنان که تو را ستم فراوان کردند

خون در دل و جان اهل ایمان کردند

از دیده کودکان تو خون می ریخت

تابوت تو را چو تیرباران کردند

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

نمی خواهم بگویم آنچه بین کوچه ها دیدم
مکن اصرار ای زینب بدانی آنچه را دیدم

به بند غم گرفتار و اسیرم تا دم مرگم
که بند ریسمان بر گردن شیر خدا دیدم

خدا داند که آن سیلی شروع دردهایم شد
به یک لحظه در آن کوچه دو صد کرب و بلا دیدم

از آن خنجر که بر پایم نشست هرگز نمی نالم
که من مسمار را در سینه خیر النساء دیدم

شرار طعنه و زخم زبان از زهر بد تر بود
چه گویم من که چه از دوستان بی وفا دیدم

در این غربت شبیه جد خود خیر البشر هستم
که از ملعونه ای همسر نما جور و جفا دیدم

ممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

مهرت به کائنات برابر نمی شود
داغی ز ماتم تو فزون تر نمی شود

از داغ جانگداز تو ای گوهر وجود
سنگ است هر دلی که مکدر نمی شود

ظلمی که بر تو رفت ز دست ستمگران
بر صفحه ی خیال مصوّر نمی شود

ای آنکه شد جنازه ات آماج تیر کین
اینگونه ظلم با گل پرپر نمی شود

بی بهره از فروغ ولای تو یا حسن
مشمول این حدیث پیمبر نمی شود

فرمود دیده ای که کند گریه بر حسن
آن دیده کور وارد محشر نمی شود

دارم امید بوسه ی قبر تو در بقیع
افسوس می خورم که میسر نمی شود

با این ستم که بر تو و بر مدفنت رسد
ویران چرا بنای ستمگر نمی شود؟

آن را چه دوستی است «موید» که دیده اش
از خون دل ز داغ حسن، تر نمی شود

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

دعای زنده دلان صبح و شام یا حسن است
که موی تیره و روی سپید با حسن است

مبین ز نسل حسن هیچکس امام نشد
به حُسن بینی اگر هر امام را، حسن است

حسین میشنوم هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی کوه بی صدا حسن است

حسین نهی به قاسم دهد، حسن دستور
ز من بپرس که سلطان کربلا حسن است!

بخوان به نام پسر تا پدر دهد راهت
بیا که کنیه شیرخدا اباحسن است

ممممممممممممممممممممممممممممممم

بزم حسن حال و هوایش فرق دارد
از ابتدا تا انتهایش فرق دارد

اینجا همه کاره کریم اهل بیت است
آقا نگاهش بر گدایش فرق دارد

با دست خالی برنمیگردی از این در
بیت الکرم جود و سخایش فرق دارد

چشمی که گریان عزای مجتبی شد
بر او خدا لطف و عطایش فرق دارد

گریه نکرده مزد کارت را گرفتی
گریه کنی که ماجرایش فرق دارد

آقا خودش فرموده از کوچه بخوانید
اصلأ گریز روضه هایش فرق دارد 

دارد صدای سیلی از کوچه می آید
این مجلس روضه عزایش فرق دارد

ممممممممممممممممممممممممممممممممممم

چشمی که در مصیبتتان تر نمی شود
شایسته ی شفاعت حیدر نمی شود

چشم همیشه ابریتان یک دلیل داشت
هر ماتمی که ماتم مادر نمی شود

مرهم به زخم های دل پر شراره ات
جز خاک چادر و پر معجر نمی شود

یک عمر خون دل بخورد هم کسی اگر
والله از تو پاره جگر تر نمی شود

یک طشت لخته های جگر پاره های دل
از این که حال و روز تو بهتر نمی شود

یک چیز خواستی تو از این قوم پر فریب
گفتند نه کنار پیمبر نمی شود

گل کرد بر جنازه تو زخم سرخ تیر
هرگز گلی شبیه تو پرپر نمی شود

پر شد مدینه از تب داغ غمت ولی
با کربلا و کوفه برابر نمی شود

زینب کنار نیزه کشید آه سرد و گفت
سالار من که یک تن بی سر نمی شود

دیگر تمام قامت زینب خمیده بود
از بس که روی نیزه سر لاله دیده بود

ممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

افتخارم همه این است گدای حسنم
شکرُ لله که من زیر لوای حسنم

آنچه دارم همه از یاریِ زهرا و علی است
آبرویی است که دارای ولای حسنم

بانی نهضت والای حسین است حسن
من هم از لطف حسین است که پای حسنم

سَرور و سید و سالار شهیدان بهشت
گفت: من پیرو بی چون و چرای حسنم

نام زیبای حسن ذکر رسول الله است
حرف جانم حسن افتاد فدای حسنم

گفت پیغمبر اکرم به خداوند قسم
همه ی عالم عقباست برای حسنم

بی سپاه است ولی لشکر او هست حسین
پدرش گفت که عباس فدای حسنم

می توان از دو لب حیدر کرار شنید
انبیایند مسلمان عطای حسنم

عهد او گرچه شکستند، خدا فرموده:
من خودم ضامن هر عهد و وفای حسنم

مادرش فاطمه فرمود غریب است حسن
پس بگریید و بگیرید عزای حسنم

به غریبیِ حسن هرکه بگرید، به یقین
به شفاعت برسد روز جزای حسنم

این همه خیمه و تکیه که حسینم دارد
یک حسینیه بسازید برای حسنم

ممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

تو مپندار که آتش زده ای بر جگرم
تو مپندار که زهر تو شده کارگرم

دل من پیش تر از پیش برافروخته بود
جگرم از اثر واقعه ای سوخته بود

تو ندانی که چه ها من به دو چشمم دیدم
تو ندانی من مظلوم چه ها بشنیدم

همره مادرم از کوچه گذر می کردم
وقت رفتن که به اطراف نظر می کردم

کوچه آن روز ندانم که چرا خلوت بود
به دلم دلهره و واهمه و محنت بود

ناگهان دیدم از آن دور کسی می آید
باورم بود که فریادرسی می آید

روز شد تیره تر از شام، گل و پروانه
موقع رفتنِ از کوچه به سوی خانه

همه ی شهر مدینه سیه و نیلی شد
صورت مادرم از کین هدف سیلی شد

مادرم گفت حسن بر دلم آذر نزنی
حرفی از قصه ی امروز به حیدر نزنی

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم

حسن جان،

تو سوز قلب مبتلایی
غریب شهر مصطفایی


قرص قمر حسن جان،           نور بصر حسن جان
پاره جگر حسن جان

یا مولا یا حسن جان
--
حسن جان،

دریای جود و کرم،                    ای امام محترم
ای غریب بی حرم

یا مولا یا حسن جان
--

تو و داغی تحمیلی،                     مادر و روی نیلی
دشمن و ضرب سیلی

یا مولا یا حسن جان
ممممممممممممممممممممممم

بر حبیب خدا سوم حبیبم
آن امامم که در وطن غریبم

گشته از غم، تیره عالم، در برم وای
جگرم وای، جگرم وای، جگرم وای

گرچه زهرم به جان شعله فشان است
جگرم پاره از زخم زبان است

ز آتش آب، گشته بی تاب، پیکرم وای
جگرم وای، جگرم وای، جگرم وای

آب یا شعله بود میان کوزه
که گرفت از دهانم مُهر روزه

بسته دامن، بهر کشتن، همسرم وای
جگرم وای، جگرم وای، جگرم وای

ممممممممممممممممممممممممممم

وای وای،       من کشته زهر جفایم
وای وای،       می سوزد از سر تا بپایم
      
جز غم نمی باشد حبیبم
باشد اجل یار و طبیبم
در خانه خود هم غریبم

واویلتا آه و واویلا
--
وای وای،            زینب بیا دردم دوا شد
وای وای،               ببین که حاجتم روا شد
                    
زهر جفای همسر من
سوزانده از پا تا سر من
شد لحظه های آخر من

واویلتا آه و واویلا
--
وای وای،                               کاری دگر به کس ندارم
وای وای،                             در سینه ام نفس ندارم

زخم زبانها من شنفتم
شب تا سحر از غم نخفتم
از کوچه ها با کس نگفتم

واویلتا آه و واویلا
--
وای وای،                        با دیده از خون تر خود
وای وای،                   بودم عصای مادر خود

دیدم که مادر دل غمین شد
دیدم که او زار و حزین شد
دیدم که او نقش زمین شد

واویلتا آه و واویلا


سید محسن حسینی

مممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم